Ὁ Στάθης Εὐσταθιάδης γεννήθηκε τὸ 1928 στὴν Κοκκινιὰ Κιλκίς. Οἱ γονεῖς του, Ἰάκωβος καὶ Μυροφόρα, ἦρθαν πρόσφυγες στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸ Τσαπὶκ καὶ τὸ Ἀζάτ του Κὰρς ἀντίστοιχα, μὲ ἀπώτερη καταγωγὴ ἀπὸ τὰ χωριὰ Ζύμωνα καὶ Ἴμερα τῆς Ἀργυρούπολης. Ὁ Στάθης, ὁ «Στήσιας», ὅπως τὸν ἤξεραν ὅλοι στὸ Κιλκίς, ἦταν ὁ πρωτότοκος γιὸς ἀπὸ τὰ τρία ἀδέλφια, τὴ Μαρία καὶ τὸ Νάκο.
Ἡ ἔκρηξη τῆς νάρκης ποὺ τοῦ στέρησε τὴν ὅραση σὲ ἡλικία 19 ἐτῶν, ἦταν ἡ ἀφορμὴ νὰ μετατρέψει τὴν «ἀδυναμία» σὲ δύναμη. Ἔρχεται μὲ τὴν οἰκογένειά του πρόσφυγας στὴ Θεσσαλονίκη. Μελετᾶ καὶ ἐργάζεται ἰδίως μὲ τὴ συμπαράσταση τῆς ἀδελφῆς του, Μαρίας. Τὸ 1949 γράφει τὸ πρῶτο του θεατρικὸ ἔργο καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ ξεκινᾶ τὶς θρυλικὲς ἐκπομπὲς «Ποντιακοὶ Ἀντίλαλοι» στὸ Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων Θεσσαλονίκης. Ταξιδεύει σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἀναζητῶντας μουσικοὺς πρώτης γενιᾶς γιὰ νὰ πλαισιώσουν τὶς ἐκπομπές του, συλλέγοντας καὶ καταγράφοντας ἔτσι ὑλικὸ ἀνεκτίμητης ἱστορικῆς, μουσικῆς καὶ λαογραφικῆς ἀξίας. Μὲ ἀφορμὴ τὶς ἐκπομπές, ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ λυράρηδες καὶ ἄλλους μουσικοὺς πρώτης προσφυγικῆς γενιᾶς.
Τὸ 1957 διαγωνίζεται ἐπιτυχῶς καὶ εἰσάγεται στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἀριστεύει σὲ ὅλα τὰ μαθήματα καὶ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1962 παίρνει τὸ πτυχίο τῆς Νομικὴ μὲ ἄριστα καὶ ἄδεια ἀσκήσεως ἐπαγγέλματος (1965). Παράλληλα, σπουδάζει ὁρισμένα μαθήματα τῆς Φιλολογίας στὸ ἴδιο Πανεπιστήμιο: Λαογραφία, Γλωσσολογία, Φιλοσοφία, Ἱστορία καὶ Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία. Μὲ τὴν ἔγκριση τῆς διατριβῆς του ἀναγορεύεται, τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1966 διδάκτωρ τῆς Νομικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, μὲ βαθμὸ Ἄριστα.
Πραγματοποιεῖ πνευματικὰ συμπόσια καὶ διαλέξεις (ἀπὸ τὸ 1969 μὲ τὸ «Φάρο Ποντίων» τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἱδρυτὴς) στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, πάνω σὲ θέματα ἱστορικὰ καὶ λαογραφικά. Οἱ λαογραφικὲς ἀναζητήσεις του ἐπεκτείνονται καὶ στὸ σημερινὸ Πόντο, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ΄80, συνομιλῶντας μὲ ἡλικιωμένους ποὺ θυμοῦνται τὸν ξεριζωμό. Συνεχίζει τὶς καταγραφές του καὶ στὴ Γεωργία, πρὶν τὴ δεκαετία τοῦ ΄90, ὅπου παρέμεινε τέσσερις μῆνες γιὰ λαογραφικὲς καταγραφές.
Τὸ 1981 ἐκδίδει «Τὰ τραγούδια τοῦ Ποντιακοῦ Λαοῦ», ἕνα βιβλίο «ὁρόσημο» γιὰ ὅσους ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ποντιακὸ τραγούδι. Συνέγραψε συνολικὰ 16 ποντιακὰ θεατρικὰ ἔργα, δύο ποιητικὲς συλλογὲς στὴν ποντιακὴ διάλεκτο καὶ ἐξέδωσε τρία cd μὲ καταγραφὲς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ σημερινὸ Πόντο («Τραγούδια τοῦ ποντιακοῦ λαοῦ. Μὲ εὐθύνη γιὰ τὴν παράδοση. Καταγραφὴ Ι», «Ἕτερον κι ἡ Λυγερή»- παραγωγὴ Ἐν Χορδαῖς καὶ Νομαρχιακὴ Αὐτοδιοίκηση Θεσσαλονίκης & Νομαρχιακὴ Αὐτοδιοίκηση Κιλκίς, «Μὲ εὐθύνη γιὰ τὴν παράδοση. Καταγραφὴ ΙΙ» – μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Kahraman Çolak καὶ Kerim Aydin).
Γιὰ τὴν ὅλη προσφορά του βραβεύτηκε τὸ 1985 ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μὲ τὸ πρῶτο βραβεῖο, τὴν Ἀκαδημία Ἑλληνικῆς Γλώσσας καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Γερμανίας, τὴν Ἑλληνικὴ Ὑπηρεσία τοῦ BBC στὸ Λονδῖνο, τὴν Π.Ο.Ε. καὶ ἑκατοντάδες ἄλλους φορεῖς στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό. Ἦταν παντρεμένος μὲ τὴν Ἐλισάβετ Καρασαββίδου, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε δύο παιδιά, τὴ Μυροφόρα καὶ τὸν Ἰάκωβο.
Τὸ σύνολο τοῦ ἀρχείου του δωρίστηκε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του στὸν Φάρο Ποντίων. Ὁ σύλλογος ἐπιμελήθηκε τὴν ψηφιοποίησή του καὶ τὴ δημιουργία εἰδικῆς ἱστοσελίδας ὅπου ὑπάρχει ἐλεύθερη πρόσβαση. Τὴ φυσικὴ στέγαση τοῦ ἀρχείου του ἔχει ἀναλάβει ὁ σύλλογος, στὸ ἐντευκτήριο τοῦ ὁποίου ἐπίκειται νὰ δημιουργηθεῖ εἰδικὰ διαμορφωμένος χῶρος.
Ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ 1η Αὐγούστου 2012.
